سخن «عشق» تـو بی آن که برآید به زبانم
رنگ رخســـاره خبــر می‌دهد از حـال نهانم

گاه گـــویـم کـه بنالـــم ز پـریشـــانی حــالم
بازگویم که «عیان» ست چه حاجت به بیانم

هیچـم از دنیی و عقبی نبـرد گوشه ی خاطر
که به دیدار تو شغل ست و فراغ از دو جهانم

گر چنان ست که روی من مسکین گدا را
به در غیـــــــر ببینی ز در خـــویش بــــرانم

من در اندیشه ی آنم که روان بر تو فشانم
نه در اندیشه که خــود را ز کمنـدت برهانم

گر تـو شیرین زمانی نظری نیــز به من کن
که به دیوانگی از عشق تو «فرهاد» زمانم

نه مـــــرا طاقت غــربت نه تـو را خاطـر قربت
دل نهادم به «صبوری» که جز این چاره ندانم

من همان روز بگفتم که طریق تو گرفتم
که به جانان نرسم تا نرسد کار به جانم

دُرم از دیـده چکان ست به یاد لـب لعلت
نگهی باز به من کن که بسی دُر بچکانم

سخن از نیمه بریدم که نگه کردم و دیدم
که به پایان رسدم عمر و به پایان نرسانم